Neem de tijd, en lees dit boeiende verhaal
Mijn naam is Susan Tops, ben 23 jaar en woon in Sint-Oedenrode, Noord-Brabant. Negentien jaar geleden, ja je leest het goed, toen ik 4 jaar oud was ben ik begonnen met voetballen. Mijn vader, moeder en oma brachten me voor het eerst naar een voetbaltraining en dachten dat ik na een week wel weer zou stoppen. Nou ik zal je vertellen, die week moet nog steeds komen.
Waarom ik ben begonnen met voetballen is dus eigenlijk heel simpel. Mijn ouders en oma merkte dat ik op zo’n jonge leeftijd altijd al in de weer was met een bal en dat ik niets liever deed dan overal tegenaan schoppen. Toen zijn ze dus met mijn naar de plaatselijke voetbalvereniging gegaan, Rhode te Sint-Oedenrode.
Hier ben ik begonnen in de mini’s, daarna ben ik naar de E’tjes gegaan en heb ik tot en met de C bij de jongens gevoetbald.
Dit omdat er 19 jaar geleden nog nauwelijks vrouwenvoetbal was in Nederland. Als dit er wel was was het vaak 1 vrouwenteam en zeker geen jeugdteams.
Vandaar dat ik dus 12 jaar bij de jongens gevoetbald heb. Ik heb 3 jaar in de C gevoetbald omdat ik fysiek net niet sterk genoeg was om over te gaan naar de B. Na dit derde jaar bij de C ben ik bij de vrouwen van Rhode gaan voetballen.
Dat was voor mij geen hele grote stap omdat ik vanaf mijn 13e levensjaar bijna elke week 2 wedstrijden voetbalde. Op zaterdag met mijn eigen team en op zondag met de vrouwen Ik vond dit echt helemaal super omdat ik het liefst elke dag de hele dag door aan het voetballen was.
In deze jaren bij de jongens heb ik heel erg veel geleerd en heb ik heel veel verschillende trainers gehad. Door de veel verschillende trainers stond ik ook vaak op een andere positie. Ik ben een aantal jaar keeper geweest, maar ook spits, middenvelder, links/rechts buiten, noem het eigenlijk maar op en ik stond daar. Tot op de dag van vandaag heb ik daar nog steeds heel erg veel profijt van. Nu ik bij de dames voetbal merk ik heel goed het verschil met dames die altijd bij dames gevoetbald hebben. Ik heb bij de jongens veel meer techniek mee gekregen als dat zij hebben gekregen door altijd bij dames te voetballen.
Toen ik begon was het heel normaal dat je als meisje bij de jongens begon, omdat er dus geen meidenteams waren in de jeugd. Tegenwoordig is dat wel anders en hebben heel veel verenigingen ook al meisjesteams in de jeugd. Heel erg goed voor het meiden/vrouwenvoetbal in Nederland, maar toch baart dit me ook soms wel zorgen.
De vereniging waar ik voetbal is best groot. We hebben 25 jeugd/junioren teams waaronder 3 meidenteams (D,C,B), 1 mini’s team en een groot aantal E en F teams die gemengd zijn. Bij onze vereniging zijn er dus redelijk wat meisjes die nog tussen de jongens voetballen. Daarnaast hebben we ook nog 9 senioren teams, 1 veteranen team, 1 team onder 23 en 3 vrouwen teams.
Zelf speel ik dus sinds ik bij de vrouwen ben gaan voetballen in vrouwen 1. Sinds 2 seizoenen hebben we er een tweede vrouwenteam bij. Dit waren de meisjes A maar omdat zij allemaal de leeftijd hadden om senioren te worden zijn ze als een team over gegaan. Dit is wel nog heel erg zoeken hoe we dit het beste kunnen aanpakken. Vorig jaar zijn wij met vrouwen 1 kampioen geworden in de 6e klasse nadat we het jaar daarvoor op 1 punt gedegradeerd zijn vanuit de 5e klasse. Voor vrouwen 2 was het nog heel erg wennen om mee te draaien bij de senioren. Ook hebben we vorig jaar met vrouwen 1 de bekerfinale bereikt maar die hebben we helaas in de laatste minuut met 3-2 verloren. We hebben vorig seizoen met vrouwen 1 in de competitie 100 doelpunten gemaakt. Waarvan de 100ste in de kampioenswedstrijd. Echt een hele knappe prestatie als je bedenkt dat dit in de historie van de club pas de 1ste keer was dat de vrouwen kampioen zijn geworden. En als bonus nog de bekerfinale bereikt hebben.
Nou weer even over mijzelf.
In deze 19 jaar voetballen heb ik ook een tijdje bij de KNVB gespeeld, echter als keeper en daarom ben ik toen gestopt. Dit omdat ik toch merkte dat het voetballen meer iets voor mij was als het keepen. Helaas mocht ik toen niet verder als voetballer. Het vrouwenvoetbal stond toen echt nog op een heel laag pitje, want ik praat nu over 12/13 jaar geleden. Helaas waren er toen ook nog nagenoeg geen scouts op de voetbalvelden te vinden die naar talent kwamen zoeken. Ja die waren er wel, bij de jongens, maar niet bij de meisjes. Als dit wel zo was, dan denk ik dat ik nu niet op het niveau gevoetbald had als dat ik nu doe. Niet dat daar iets mis mee is maar ik zou graag nog eens willen zien en proeven hoe het is om op een hoger niveau te voetballen.
Helaas waren er in die tijd ook niet echt clinics/workshops waar je als meisje aan mee kon/mocht doen. Bijna alles was gericht op jongens. Soms waren er wel clinics waar je als meisje mee mocht doen maar dat was echt heel af en toe. Hier heb ik toen wel aan mee gedaan maar bleek toch dat het niveau van het meisjes/vrouwenvoetbal nog niet zo ontwikkeld was als dat van de jongens.
Het was voor mij echt niet altijd makkelijk dat ik op voetbal zat. Dit is namelijk ook de reden geweest dat ik vanaf de basisschool tot en met het eind van de middelbare school gepest ben. Het is lastig voor te stellen, maar hetgeen waar ik me zo fijn bij voelde, was voor de ander een reden om mij hierdoor het leven zuur te maken.
Door dit pesten heb ik mijn middelbare school niet af kunnen maken. Inmiddels heb ik dit geaccepteerd maar ik kan hier soms nog heel erg boos om worden. Daarom ben ik zo blij dat het vrouwenvoetbal in Nederland steeds normaler wordt en er steeds meer aandacht aan besteed wordt, maar bovenal dat het ook steeds meer geaccepteerd wordt.
Hierdoor is voetballen voor mij echt een uitlaatklep geworden. Als ik ergens mee zat ging ik voetballen en daarna was het vaak wel weer goed. Nu ik ouder ben merk ik dat dit niet altijd de weg is om ergens onderuit te komen of er niet over te praten. Nu weet ik dat het beter is om over je problemen te praten als het te verstoppen of een uitweg te zoeken.
Vorig jaar mei heb ik een auto ongeluk gehad waaraan ik zelf fysieke maar ook psychische klachten over heb gehouden. Door dit ongeluk heb ik 6 maanden niet kunnen en mogen voetballen. Dit was voor het eerst in 19 jaar dat ik zo lang niet gevoetbald heb. Toen zijn echt mijn ogen open gegaan en heb ik gezien wat voetbal met me doet en hoeveel ontspanning ik hier uit haal. Mede hierdoor wil ik mezelf nog meer ontwikkelen in het voetballen en wil ik echt kijken wat ik nog kan bereiken op mijn leeftijd. Natuurlijk wil ik dit heel graag samen met mijn team doen. Dit omdat het ik zie dat er in ons team veel meer kwaliteit zit als dat we nu laten zien. Natuurlijk zijn onze trainers hier ook wekelijks mee bezig. Maar voor mijzelf is het ook een uitdaging op het team op sleeptouw te kunnen nemen en ze naar een hoger niveau te kunnen tillen. Dit is een traject wat natuurlijk niet van het een op het ander moment gedaan is maar dat duurt een tijdje. Ik ben van mening dat je als individu meer bij hebt te dragen als dat je zelf soms denkt, natuurlijk kun je het niet alleen maar een begin maken moet zeker lukken.
Dit kan ik natuurlijk pas doen als ik zelf weer 100% fit ben en de kracht en energie weer heb om buiten het trainen en de wedstrijden om voor mezelf te gaan trainen of andere te trainen zodat ook zij beter worden. Ik ben hier kort bij maar ben fysiek nog niet de oude ik. samen met de fysiotherapeut werk ik hier wekelijks nog hard aan om mezelf volgend seizoen volledig te kunnen laten zien en dingen over te kunnen brengen naar de rest.
Omdat ik erg leergierig ben en altijd bereid ben in mezelf te investeren zodat ik dit weer over kan brengen naar anderen wil ik altijd erg graag meedoen aan clinics die gegeven worden. Helaas is dat nu nog steeds niet mogelijk omdat ook nu het vrouwenvoetbal vooral nog gericht is op jonge talenten. Dat is natuurlijk helemaal prima want die kunnen nog een hele tijd mee. Maar er zijn ook zeker vrouwen van boven de 18 die nog aan dit soort clinics/workshops mee willen doen, hier ben ik er een van. Helaas zijn er voor mijn leeftijdscategorie nauwelijks clinics die georganiseerd worden. Dit terwijl ik denk, je kunt niet altijd alleen maar jong talent scouten, wie weet zijn er talenten van ouder als 18/20 die nog niet ontdekt zijn en ook wel hogerop willen of kunnen.
Zelf heb ik ook al diverse trainingen gegeven gedurende een aantal jaar aan jonge meiden die kennis wilden maken met voetballen. Hierdoor hebben we elk jaar weer nieuwe aanmeldingen gekregen voor het meidenvoetbal. Dit is echt heel leuk om te doen maar ik zou ook heel graag mijn kennis en ervaring overdragen aan een wat oudere generatie zodat ook zij geïnteresseerd raken in het voetballen. Bij onze club gaan we hierover nog brainstormen op wat voor manier we dit kunnen doen en hoe dat we jonge meiden kunnen aantrekken om te gaan voetballen. Het is natuurlijk gewoon een geweldige sport!
Daarom wil ik hierbij graag een oproep doen aan iedereen die dit leest, als je hoort of weet dat er clinics/workshops zijn voor de leeftijdscategorie 20-25 dan hoor ik dat graag. Ik hoop dat ik niet de enigste ben die dit verzoek heeft. Ik ben echt van mening dat het goed is om ook voor deze leeftijdscategorie dit te blijven organiseren. Al wordt je dan niet meer gescout, ben je wel in de gelegenheid en heb je wel de kennis om dit zelf door te kunnen geven aan de jongere generatie.
Reageren? Mail naar susan_tops@hotmail.com
Het bericht Het prachtige verhaal van Brabantse Susan Tops verscheen eerst op Vrouwenvoetbalnieuws.