Geschreven door Bibi Cox
Misschien een beetje te verwachtten, maar ik kan er gewoon niet omheen. Wie wel eigenlijk…. Iedereen met een beetje voetbal in zijn bloed is sinds donderdag in rouw. We zijn een legende verloren, een groot icoon binnen het Nederlandse en internationale voetbal. Ik heb het natuurlijk over de enige echte nummer 14. “Onze” Johan Cruijff. Maar wat heeft deze man met vrouwenvoetbal te maken? Nou, als je er zo over nadenkt eigenlijk heel veel. Behalve dat hij een belangrijke factor is geweest in mijn persoonlijke leven, zoals het Johan Cruijff College waardoor ik topsport met studie kon combineren, het feit dat ik hem persoonlijk heb mogen ontmoeten en mijn vader tegen hem op het veld heeft mogen staan in de jaren 70!
Komt Johan uit een periode waarin voetbal nog lang niet het voetbal was dat het de dag van vandaag is. Voetbal was nog geen commercieel circus, ook Johan verdiende geen miljoenen maar was gewoonweg verliefd op het spelletje. En dat liet hij elke wedstrijd (danwel op een uitzonderlijke manier) zien. Net als alle speelsters op het veld tegenwoordig. Het enige wat telde was winnen, het samen doen als een team… En niet voornamelijk voor die ene dikke bonus die bij de ene speler hoger is dan de ander. Ook Johan Cruijff moest het vooral hebben van de activiteiten buiten het veld, zich inzetten voor heel veel andere energie vretende zaken en daarnaast voor de volle 100% fit zijn wanneer hij op dat voetbalveld stond. Als ik de beelden van vroeger de afgelopen dagen terug zie en de blijdschap en de manier van juichen van Johan Cruijff observeer, dan zie ik geen man die naar de achterkant van zijn shirt richting zijn eigen naam wijst en ook geen man die een arrogante beweging maakt met een wijsvinger voor zijn mond om te laten zien wie hij is. Nee… Ik zie een man die misschien wel vijf keer recht omhoog springt van blijdschap. En ja inderdaad, een beetje vrouwenvoetbal kenner weet dat dit binnen het vrouwenvoetbal ook nog altijd op dezelfde oprechte manier gebeurd. Nou zeg ik niet dat ik Johan Cruijff te vergelijken is met een Anouk Hoogendijk of welke speelsters dan ook. Maar er is wel degelijk datzelfde doel en diezelfde passie voor de sport. Het vrouwenvoetbal heeft eigenlijk verdomd veel weg van het mannenvoetbal tientallen jaren geleden. Toen Cruijff iedereen nog liet genieten omdat het plezier van hem af straalde. En niet omdat hij na een wedstrijd of tien weer een nieuwe villa of auto kon kopen maar omdat hij elke wedstrijd beter wilde zijn. Nee, het niveau zal nooit hetzelfde zijn, dat klopt. Maar dat zal vrouwen tennis ook nooit zijn in vergelijking met mannen tennis en vrouwen hockey nooit met mannen hockey. Ergens moet een begin worden gemaakt en in het vrouwenvoetbal mogen we ondertussen wel stellen dat we zo’n 50 jaar achter lopen. Vrijwel alle vrouwen die momenteel in de eredivisie of het Nederlands Elftal spelen hebben tot ongeveer de A-jeugd bij de jongens gespeeld. Uit ervaring kan ik zeggen dat we tot die leeftijd makkelijk op technisch gebied mee kunnen, en dan heb ik het over 3e divisie landelijk niveau. Daarna wordt het fysiek te zwaar en moeten we overstappen naar een vrouwen elftal, waarbij het niveau blijft steken en je belandt in een wereld waarin je eigenlijk niet geheel wordt geaccepteerd door het Nederlandse voetbal publiek.
Vaak is dit publiek niet op de hoogte van wat een topsporter in het vrouwenvoetbal eigenlijk allemaal moet doen en niet staat deze niet open voor een andere kijk op voetbal. We zijn nu misschien nog niet commercieel genoeg maar we zijn wel degelijk op een goede weg. Dat houdt geen negatief mens meer tegen. Daarnaast weet ik zeker dat geen enkele speelster op het hoogste niveau zou willen voetballen om rijk te worden. Ervan kunnen leven en er daardoor meer mee bezig kunnen zijn waardoor het voetbal met de jaren beter kan worden is voldoende. Toen Johan Cruijff besloot andere dingen aan te pakken buiten het voetbal werd hij scheef aangekeken, mensen begrepen het niet. Ook toen waren mensen negatief, hij kon zich maar beter met voetbal bezig houden.
Tegenwoordig is er bijna geen enkele speler die naast zijn voetbalcarrière geen eigen kledinglijn heeft of op de voorkant staat van verschillende bladen. Op die manier is het mannenvoetbal dankzij Cruijff uiteindelijk uitgegroeid tot één van de meest commerciële sporten. Hiermee wil ik alleen maar aangeven dat wat niet is altijd nog kan komen. Het vrouwenvoetbal mag dan wel (nog) geen eigen Johan Cruijff hebben maar zoals hij het altijd zo mooi kon zeggen geldt er binnen het vrouwenvoetbal ook maar één ding: “Als je (nog) niet kan winnen, zorg dan dat je niet verliest” want de mensen die hedendaags alleen maar kunnen lachen om vrouwenvoetbal lachen eigenlijk hun helden van vroeger uit.
Johan bedankt voor datgene te zijn waar het uiteindelijk allemaal om gaat!
Het bericht De column van Bibi Cox verscheen eerst op Vrouwenvoetbalnieuws.