Op 5 januari vertrok Sanne van Diepen naar Tanzania. Drie maanden zou ze daar vrijwilligerswerk doen bij Future Stars Academy. Een organisatie die zich inzet voor jongeren en kinderen in en om de stad Arusha door middel van voetbal. Talentvolle kinderen krijgen de kans om trainingen te volgen en wedstrijden te spelen.
Zodoende kan talent ontwikkelt worden maar kan ook gewerkt worden aan de persoonlijke ontwikkeling.
Het team-aspect, strijd, tegenslagen en enthousiasme biedt ruimte om de kinderen levenslessen bij te leren en ze voor te bereiden op het zelfstandige leven. Veel van de jongeren hebben geen school of opleiding.
Aan het einde van de basisschool moeten de kinderen een test maken, halen ze deze niet (wat bij 95% gebeurt), kun je niet naar de middelbare school. De trainingen en mogelijkheden die Future Stars ze biedt zorgt er dan ook mede voor dat de kinderen niet op straat belanden maar dat zij een doel voor ogen hebben. Wordt het geen werk in het betaalde voetbal dan biedt Future Stars mogelijkheden bij te dragen aan projecten en mogelijk door middel van partner organisaties de kinderen in een werktraject te krijgen. Ik heb in de drie maanden veel dingen meegemaakt, gezien en ervaren. Ik zal proberen een globaal beeld geven en het uiteraard een beetje in het kader van voetbal houden.
Het schoolproject was het altijd een avontuur. Ik moest op zoek naar scholen midden op het platteland. Soms was ik 1,5 uur aan het reizen met drie verschillende vervoersmiddelen. De kinderen daar op school wonen vaak in Masai dorpjes en leven dus erg primitief. Sommige lopen elke dag 2 uur heen en terug om naar school te kunnen. Als ik kwam was dat dan ook altijd een hele beleving voor ze, binnen no-time had ik 60 kinderen om me heen die me met grote ogen aanstaarde. Sommige kinderen durfden niet eens in de buurt te komen, andere gingen over mijn huid heen alsof er nog een bruine laag onder zat, mijn haren waren ook altijd een hit. Lange haren in Afrika zie je vaak niet omdat korte haren praktischer zijn. Ik kon dan ook vaak alleen de jongens van de meiden onderscheiden door middel van de kleding die ze droegen. Het enthousiasme van de kinderen bij het voetbal is bijna niet te beschrijven. Het was de eerste keer dat er überhaupt iets van naschoolse activiteiten waren. Ballen hebben ze daar niet. Sommige kinderen maken wel van plastic zakjes en touw een bal. Dat wij met sterke ballen, pionnen en tenues aankwamen was dan ook een groot festijn.
De kinderen kregen twee keer per week training en speelden één keer per week een wedstrijd. Aangezien de meeste kinderen daar nog nooit een bal hebben gezien en er uiteraard geen satelliet tv in de hutjes staat wisten zij niet veel van voetbal. Het uitleggen van de simpele regels als waar scoor je, ingooi en de penalty was dan ook het eerste doel. De taalbarrière maakte de uitleg wel erg lastig, door veel voor te doen en bij partijtjes consequent te fluiten begonnen ze het op een gegeven moment wel door te krijgen. Wanneer ik als lummel in mijn eentje tussen 26 meiden ging staan en ze passie passie moesten doen, had ik, op versnelling één, de bal alsnog in minder dan vijf seconden. Gericht schieten stond dus ook bovenaan het lijstje. Door wat oefeningen en vooral lekker veel partijen, leerden de kinderen al snel het spelletje kennen en was er vooruitgang te zien.
Het verbaasde me dan ook erg toen de wedstrijden begonnen, ik alsnog als scheidsrechter ontzettend veel moest fluiten omdat de kinderen de regels niet begrepen. Op het begin kostte dit veel tijd, maar na twee weken konden we de wedstrijden zonder onderbrekingen spelen. Behalve op de momenten dat ik een schaap of een ezel van het veld moest halen. De wedstrijden leverden een scala aan emoties op bij de kinderen. De kinderen in het team straalden trots en fanatisme uit. Het publiek was ten alle tijden laaiend enthousiast. Er werd gezongen, gedanst en wanneer er gescoord werd was het veld binnen no time gevuld met schreeuwende kinderen. Er stonden bij sommige wedstrijden wel honderden mensen langs de kant. Dat ik als dame de wedstrijden floot werd op het begin wel sceptisch op gereageerd, echter kreeg ik naderhand vaak positieve reacties. De wedstrijden zijn zeer fysiek, het zijn veelal duels. Regelmatig werd er een penalty zonder pardon weg gegeven. Bij de meiden won het team waar er meiden zaten die het hardst konden schieten. Bij de jongens was er af en toe leuk spel te zien en waren er talentvolle kinderen te spotten. Deze kinderen krijgen na de schoolcompetitie de kans om bij de Future Stars Academy aan te sluiten, waar talent ontplooit kan worden. Vervoer, kleding en schoenen wordt geregeld. Elke week trainingen en regelmatig wedstrijden voetballen op fatsoenlijke velden. Ze worden daar begeleid door mensen met verstand van voetbal en veel levenservaring.
Sommige van deze kinderen bereiken via Future Stars de nationale jeugdteams en verdienen in de toekomst hun geld door voor één van de clubs te spelen in de hoogste Afrikaanse League. Het is mooi om te zien dat deze kinderen een doel voor ogen hebben, iets om voor te leven, een bezigheid. Gewoon iets meer dan dat leven op straat, waar zoveel jongeren elke dag maar proberen wat eten te krijgen, geen mogelijkheden tot opleiding of enig toekomstperspectief hebben. Geen wonder dat het leven met de dag daar zo centraal staat. Tenslotte is genoeg eten op tafel krijgen het belangrijkste op die specifieke dag. Ik had me Afrika niks anders voorgesteld. Hetgeen wat op tv te zien is, is ook daadwerkelijk zo. Er is veel armoede, mensen leven met het kleine, nemen het leven maar zoals het komt, maar zijn bovenal ontzettend vriendelijk.
Van RPC (vereniging waar ik training geef) had ik shirtjes meegekregen om te donderen. Bij de douane werd ik echter gestopt, ik zou moeten betalen voor die shirtjes omdat het een groot aantal was. Corrupt of niet….ik weet het niet. Ik was op dat moment ontzettend moe, had hoofdpijn en wilde gewoon weg. Na het trotseren van een chagrijnige, half engels sprekende douanier, heb ik de boete van 65 dollar betaald. RPC hoorde dit verhaal en heeft mij de boete betaald…waar ik alleen maar heel dankbaar voor kan zijn. Ik heb besloten dit geld wel weer een mooi plekje te geven. Het heeft me aangezet een ballen inzameling te doen. Ik gaf bij Future Stars training aan 26 meiden training met twee ballen. Er zaten meiden bij van 7 maar ook van 17 jaar. Het werd dan ook bijna onmogelijk om een goede training te geven. Future Stars gaf aan geen budget te hebben voor meer ballen. Ook scholen hebben geen budget voor ballen en als ik zie hoeveel kinderen op zon school enthousiast gemaakt kunnen worden door 1 bal ben ik begonnen met het inzamelen van geld door persoonlijke sponsoren voor ballen. Hierdoor heb ik Future Stars kwalitatief zeer goede ballen kunnen doneren. Ook is de helft van de ballen naar scholen gegaan. Zo is er toezicht op het gebruik van de ballen en kan er een maximum aan kinderen lol van hebben. Het organiseren van een sponsorloop heeft ook een mooi bedrag binnen gehaald voor FSA, waardoor ze hun goede werk kunnen voortzetten. Door alle sponsoringen kunnen veel kinderen momenteel genieten van het spelletje voetbal. Alle mensen die een bijdrage hebben geleverd hieraan, super bedankt!!
Ik ben ontzettend blij dat ik deze ervaring in mijn pocket kan steken. Ik raad ook iedereen aan die vrijwilligerswerk gaat doen om het voor je eigen ervaring te doen. Zo ben ik er ook in gestapt en dit heeft geresulteerd in een fijne ervaring, waarin ik alles maar op me af liet komen. Je komt daar dingen tegen waar wij geschokt van opkijken: kinderen die geslagen worden, kippen platgedrukt, duiveluitdruiving, ondervoede kinderen, kinderen van 7 jaar die kei hard aan het werk zijn etc. In veel dingen lijkt de tijd stilgestaan te hebben, wat ook zijn charme heeft. Het primitieve siert Tanzania op een bepaalde manier. Ik heb ontzettend genoten van de mensen, de cultuur en de bizar mooie natuur. We hebben het ontzettend goed hier in Nederland. Dat weten we allemaal. Maar deze ervaring heeft me voornamelijk doen inzien dat de mogelijkheid om je dromen te volgen onze absolute luxe is. We hebben een ontzettende keuzevrijheid gedurende ons leven. Als ik dat even vergeet, denk ik even aan die ene jongen van acht jaar die me doordeweeks een krant in het Swahili wilde verkopen, de 11 jarige jongen met een baby op de rug, zusje in de armen en broertje aan de hand, de 5 jarige jongen die de kudde leidde en de 18 jarige pindaverkoopster op de hoek die drie zakjes moet verkopen die dag om haar kinderen te kunnen voeden die avond.
Het bericht Het mooie verhaal van Sanne van Diepen in Tanzania verscheen eerst op Vrouwenvoetbalnieuws.